ภูเต้ย ฉบับคนจิ้น

ข้อมูลเบื้องต้น

เต้ย:เมื่อฉันไม่เคยเลิกรักเขาเลยฉันพร้อมให้อภัยเขาทุกเรื่องแต่ทำไมฉันยังกลัวอะไร ฉันมากังวลกับสิ่งที่มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้
ภู:เราเปลี่ยนให้เต้ยได้ทุกอย่าง แต่เต้ยจะให้อภัยเรามั้ยเราไม่สามารถบ้งคับเต้ยได้แต่เรารักเต้ย คนเดียว จริงๆนะ

เนื้อเรื่อง

“เต้ยเราขอโทษ” หลังจากวันที่เขาได้บอกเลิกผมผมก็ยังมาหน้าบ้านเขาทุกวันไปขอโทษทุกวันไม่ว่าจะฝนตก แดดร้อน ขนาดไหนเพราะผมอยากจะให้เขาให้อภัยและกลับมาคบกัน

    ** “เต้ยเราเปลี่ยนให้เต้ยได้ทุกอย่าง เราเปลี่ยนได้เต้ย” ภูบอกกับเต้ยเพื่อที่จะขอโทษหลังจากที่เต้ยไม่คุยและพยายามหลบหน้าภูมาตลอดวันนี้ภูเลยตัดสินใจมาหน้าบ้านเต้ยเพื่อที่จะคุยกัน “บางอย่างมันเปลี่ยนไม่ได้หรอกภู” “อะไรที่เปลี่ยนไม่ได้เต้ยภูเปลี่ยนให้เต้ยได้ทุกอย่างนะนะ ภูรู้ว่าภูงี่เง้าที่ขอให้เต้ยเลิกยุ่งกับต้าภูขอโทษ” “ภูเราเลิกกันเถ้อะ” ทันทีที่เต้ยพูดคำนั้นภูถึงกับทรุด “ไม่เอาเต้ยมันมีทางออกที่ดีกว่านี้ไม่ใช่เลิกกันแบบนี้เต้ยนะเต้ยนะ” “ขอโทษนะภู”

ภู

ทันทีที่ผมได้ยินคำนั้นผมไม่เข้าใจทำไมแค่ผมขอให้เต้ยเลิกกับยุ่งกับต้าถึงขนาดขอเลิกกับผมเลยหรอ หรือว่าผมไปทำอะไรให้เขาโกรธอีกตอนนี้สมองผมสับสนไปหมดผมได้แต่ยืนตะโกนเรียกเธอหน้าบ้านแต่ก็กลับไม่มีวี่แววของเธอ ผมอยากตุยกับเธออยากเห็นหน้าอยากกอดอยากกินข้าวด้วยกัน ผมไปหาเธอที่ห้องเรียนก็ไม่เจอเธอเลย เธอพยายามหลบหน้าผม “เต้ย” ผมมาหน้าบ้านเธอทุกวันเพื่อมาขอคุยกับเธอแต่เธอก็ไม่ออกมาบางวันผมมาดักรอบางวันก็พบเธอแต่เธอก็รีบวิ่งเข้าบ้าน “เต้ยคุยกับเราก่อน” “พอเถ้อะภูมันไม่มีประโยชน์แล้ว” “ทำไมล่ะเต้ย นะเต้ยนะคุยกับเราก่อนนะ” ผมได้แต่อ้อนวอนเธอแต่เธอไม่แม้จะมองหน้าผมเลยสักครั้ง

เต้ย

บางที่ฉันก็ดีใจที่เขามาหน้าบ้านฉันทุกวันฉันอยากเดินออกไปกอดเขาแล้วพูดว่าให้อภัย แต่เรื่องวันนั้นมันก็กลับเข้ามาในหัวฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำยังไงกับเรื่องวันนั้น ภาพที่ฉันเห็นมันยากที่จะลืมยากที่จะเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้นเขารักฉันหรือเขารักใคร

   ** 21:00 น. ทำไมเขายังไม่โทรมานะ หรือจะโกรธแล้วยังไม่หายฉันจึงตัดสินใจเข้าไปดูในเฟสบุ๊คแล้วพบว่า–เวลามีปัญหากูก็นึกถึงพวกมึงทุกทีเลยว่ะ at ตึกวงโยนาดาว— เมื่อเห็นดังนั้นไม่รู้ว่าใจตัวเองเป็นอะไรฉันไม่รู้สึกตัวเลยรู้อีกทีฉันก็มาที่ห้องวงโย ฉันพยายามโทรหาเขาตลอกแต่เขาก็ไม่รับสายฉันเลยเรื่องนี้ฉันคงผิดจริงฉันคงไปสนิทกับ ต้า มากเกินไปเพราะขนาดเพื่อนผู้หญิงด้วยกันยังไม่ชอบแล้วเขาที่เป็นถึงคนรักของฉันจะชอบได้ยังไป ฉันเดินขึ้นบันไดไปแล้วไปหยุดที่หน้าห้องพักแล้วเปิดประตูเข้าไป ภาพที่ฉันเห็นคือ ภูนอนอยู่กับ ธีร์ โดยที่ไม่ใส่อะไรเลยเป็นคุณคุณจะคิดว่าอะไรตอนนั้นฉันเสียใจมากแต่น้ำตามันกลับไม่ไหลมันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก**

เขาไปเอากับคนอื่นทั้งๆที่เขาบอกว่ารักฉันทุกวันฉันไม่อาจเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ว่าสรุปแล้วเขารักใครและฉันยังไม่อยากจะเสียใจไปมากกว่านี้ถ้าฉันคุยกับเขาแล้วถ้าเขาเลือกคนคนนั้นฉันจะทำยังไง ที่เขามาหน้าบ้านฉันทุกวันอาจจะแค่อยากขอโทษก็ได้ แต่มันบ่อยจนเริ่มมีบางอย่างให้ฉันแน่ใจว่าเขาจะมาขอฉันคืนดี และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขามาแต่วันนี้ฝนตกหนักมาก เขาก็ยังมายืนอยู่ที่หน้าบ้าน “เต้ย” เสียงแม่ฉันเปิดประตูเข้ามา “เต้ยออกไปคุยกับภูเถ้อะลูกหนูแอบดูเขาทุกวันแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เต้ยรู้มั้ยบางอย่างมันเปลี่ยนไม่ได้แต่เราเริ่มใหม่ได้ถ้าเรารักเขาจริงลองเปิดใจคุยกะเขาสิลูก” เมื่อแม่พูดแบบนั้นมันทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของตัวเองมากขึ้นฉันจึงตัดสินใจออกมาพบเขา “ภูเข้ามาก่อนเดี๋ยวจะไม่สบาย” ทันทีที่ฉันเดินออกมาพร้อมเปิดประตูให้เขาฉันเริ่มเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเขา เมื่อเข้ามาในบ้านฉันเลยเดินไปเอาน้ำมาให้เขาและนำผ้าเช็ดตัวมาให้ “ขอบคุณนะเต้ยที่ยอมมาคุยกับเรา” เมื่อเขาพูดแบบนั้นอยู่ดีๆใจฉันก็เริ่มกลัวกลัวว่าเขาจะไปจากฉันฉันเลยตัดสินใจเดินออกมา แต่อยู่ก็มีมืออุ่นๆสอดมาจากด้านหลังพร้อมกลับหน้าที่วางบนไหล่ของฉัน น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมาอ้อมกอดที่ฉันเคยได้รับตอนนี้ฉันกำลังได้รับมันฉันขอหยุดเวลานี้ได้มั้ย “เต้ยรู้มั้ยภูรอเวลานี้มานานมากวันที่เต้ยจะยอมคุยกับเรา เต้ยบอกได้มั้ยอะที่เต้ยบอกว่าภูเปลี่ยนไม่ได้ภูเปลี่ยนให้เต้ยได้ทุกอย่างเต้ยบอกเราได้มั้ย”

ภู

ตอนนี้เขาให้โอกาสผมแล้วผมจะไม่ปล่อยมันไปเด็ดขาด ผมได้พูดสิ่งที่ผมสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ให้อภัยผม แต่ทุกอย่างกลับเงียบผมได้แต่ยินเสียงหายใจจากผู้หญิงที่ผมกอดอยู่ผมจึงพูดต่อว่า “เราขอโทษที่วันนั้นเรางี่เง่าที่เราบอกให้เต้ยเลิกยุ่งกับต้า” “ภูพอเถ้อะ” อยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นมาทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย “ภูรู้มั้ยวันนั้นเราเสียใจมากที่เราพูดแบบนั้นเราเครียดมากอ่ะว่าภูจะโกรธเรามากมั้ย เรานั่งรอโทรศัพภูแต่ภูก็ไม่ยอมโทรมาเลยเราโทรไปภูก็ไม่รับจนเรารู้ว่าภูอยู่ที่โรงเรียนเราไม่รู้อะไรทำให้เราไปอยู่ที่นั้นได้เรารู้อีกทีเราก็ไปอยู่หน้าตึกวงโยแล้วแต่เราก็พยายามที่จะโทรหาภูแต่ภูก็ไม่รับเราเราเลยตัดสินใจเดินขึ้นไปแล้วสิ่งที่เราเห็น” เมื่อเขาพูดออกมาผมก็จับเขาหันหน้ามาหาผมพร้อมเอามือปิดปากเรื่องนี้สินะที่ทำให้เขาไม่คุยกะผม และผมก็คงรู้ดีว่ามันคงยากที่จะให้เขาเข้าใจแล้ะยอมรับผม “ขอบคุณนะเต้ยที่เต้ยบอกเราเราก็ไม่รู้แล้วว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไงบางทีปัญหานี้ทางออกทางเดียวที่จะทำให้เต้ยสบายใจคือเราอาจจะต้องเลิกกันจริงๆถ้าภูไม่ยอมเลิกกับเต้ยภูคงเห็นแก่ตัวมากเกินไป แต่เต้ยรู้ไว้นะถึงอะไรจะเกิดภูรักเต้ยคนเดียวแล้วภูก็รักมากภูผิดเองที่กินเหล้าเค้าไป ภูรักเต้ยนะ ภูจะไม่มากวนใจเต้ยอีก ขอโทษนะ” น้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมา แล้วผมก็กำลังจะเดินออกไป แต่แล้วกลับมีบางอย่างที่ทำให้ผมต้องหยุด “ภูเดี๋ยว”

เต้ย

เมื่อเขาพูดแบบนั้นฉันรู้ทันทีว่าเขาจะไป ฉันจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่นอน “ภูเดี๋ยว” แล้วเขาหยุดเขาหยุดแล้ว แล้วเขาก็หันมามองหน้าของฉันตอนนี้เขาร้องไห้ตอนนี้ฉันไม่สนว่าเขาจะหลอกหรือโกหกอะไรทั้งสิ้นตอนนี้ฉันอยากขอแค่ให้ฉันกับเขากลับมาเป็นแบบเดิม ฉันขอแค่นี้ “ภูรักเราจริงๆหรอ” เมื่อฉันถามเขาออกไปเขาก็รีบพยักหน้า “จริงสิเต้ยแต่สิ่งที่ภูทำมันอาจจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว” เขาพูดออกมาทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้น “ถ้าภูรักเราจริงภูฟังเราได้มั้ย” เต้ยลูกและแล้วเสียงแม่ฉันก็ดังขึ้น แม่ฉันเดินออกมาหา “สวัสดีครับแม่” เขารีบยกไหว้แม่ฉันก็ยกตอบ “เต้ยพาเพื่อนไปคุยบนห้องเถ้อะลูกเดี๋ยวแม่ต้องทำขนมให้ลูกค้าเดี๋ยวจะไม่ส่วนตัว “ค่ะ” หลังจากที่ฉันเดินขึ้นมาบนห้องฉันเห็นรอยยิ้มจากใบหน้าเขาออกมาเพราะในห้องฉันมันมีแต่รูปที่เคยได้กับเขา ข้อความต่างที่ยังแสดงว่าฉันคิดถึงเขา “ภูบอกใช่มั้ยว่าภูจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเราภูสัญญากับเราใช่มั้ยว่าภูจะเปลี่ยน” เขารีบพยักหน้า “งั้นภูไม่ต้องเปลี่ยนหรอกภูเป็นตัวของตัวเองเถ้อะ” ทันทีที่ฉันพูดคำนนี้หน้าเขาเศร้าและรีบวิ่งมากอดฉันพร้อมร้องไห้ “ร้องไห้ทำไมเราจะบอกว่าภูไม่ต้องเปลี่ยนแต่ภูแค่สัญญาว่าภูจะรักเราและเริ่มต้นกันใหม่อะไรที่ผ่านมาปล่อยมันผ่านไปได้มั้ย”

ภู

ทันทีที่ผมได้ยินเขาพูดผมดีใจจนบอกไม่ถูก และเมื่อได้ยินเขาเล่าว่า “ทุกวันที่ผมมาหาเขาหน้าบ้านเขามองผมจากทางหน้าต่างทุกวัน ตอนนี้เราดีกันแล้วผมมาบ้านเต้ยบ่อยมากสลับที่เต้ยก็มาบ้านผม เหตุผลที่ผมเคยงี่เง่าก็น้อยลงไปแต่ก็ยังมีบ้าง ตอนนี้ผมดีใจมาก

สระว่ายน้ำ บ้านภู

เราสองคนนั่งข้างกันและจับมือกันใต้น้ำ “เต้ย” “หื้ม?” “ภูรักเต้ยนะขอบคุณนะที่เต้ยให้โอกาสเรา” เขายิ้มออกมาให้ผม แล้วหน้าของผมก็เข้าใกล้หน้าเขา จนจมูกของผมไปโดนแก้มของเขา ผมหอมแก้มเธอไป แล้วเราสองคนก็เป็นคู่รักที่มีคนอิจฉากันมากเลยที่เดียว